Së pari: fjalët, edhe nëse është gabim ose në gjumë; sepse angazhimi me atë që nuk është e përshtatshme në namaz e prish atë, qoftë me qëllim apo pa qëllim, pak a shumë: si të ngrënit dhe të pirët; sepse nga Muavija ibn Huxhuri, Allahu qoftë i kënaqur me të, thotë se Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem, tha: "Kjo namaz nuk është e përshtatshme për asnjë fjalë të njerëzve, vetëm është për glorifikim, për të madhëruar dhe për të lexuar Kuranin", në Sahih Muslim 1: 381, dhe Sahih Ibn Huzejme 2: 35, dhe Sahih Ibn Hiban 6: 23. Dhe nga Zajd ibn Erkam, Allahu qoftë i kënaqur me të, thotë: "Ne flisnim në namaz, njeriu fliste me shokun e tij që ishte pranë tij në namaz derisa zbriti: (Dhe qëndroni për Allahun duke u përkushtuar) El-Bekare: nga ajeti 238, kështu që na urdhëruan të heshtim dhe na ndaluan nga fjalët", në Sahih Muslim 1: 383. Së dyti: selami: nëse ai e thotë selamin për të lejuar daljen nga namazi, namazi i tij prishët nëse e bën me qëllim, por nëse selami është gabim, ai nuk e prish; sepse selami është nga dhikrat, kështu që në rastin e paqëllim bëhet dhikër, dhe në rastin e qëllim bëhet fjalë, por nëse ai e thotë selamin për një njeri ndërsa është në namaz, namazi i tij prishët qoftë me qëllim apo pa qëllim. Së treti: kthimi i selamit në përgjithësi: ai e prish namazin qoftë me qëllim apo pa qëllim; sepse kthimi i selamit nuk është nga dhikrat, përkundrazi është fjalë dhe komunikim, dhe fjalët e prishin namazin qoftë me qëllim apo pa qëllim; sepse nga Xhabiri, Allahu qoftë i kënaqur me të, thotë: "Ishim me Pejgamberin, salallahu alejhi ue selem, dhe ai më dërgoi për një nevojë, dhe u ktheva ndërsa ai po lutej mbi kafshën e tij, dhe fytyra e tij ishte në një drejtim tjetër nga qibla, dhe unë i thashë selam, por ai nuk më përgjigji, dhe kur përfundoi, tha: "Nuk më pengoi të të përgjigjem përveç se isha duke u lutur", në Sahih Muslim 1: 384, dhe Sahih Buhari 1: 407. Së katërti: anina dhe ankimet: dhe anina: duke thënë: ah ah, dhe ankimet: duke thënë: oh, këto të gjitha e prishin namazin, përveç nëse është i sëmurë dhe nuk mund të kontrollojë veten nga anina dhe ankimet; sepse anina e tij në atë rast është si teshtima nëse ndodhin me fjalë; sepse nga Ibn Abasit, Allahu qoftë i kënaqur me të, thotë se Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem, tha: "Fryrja në namaz është fjalë", në Musannef Ibn Ebi Shejbe 2: 67, dhe Musannef Abdur-Razak 2: 189, dhe senedi është i saktë. Shih: I'la as-Sunen 5: 51. Dhe nga Ebu Hurejra, Allahu qoftë i kënaqur me të: thotë: (Fryrja në namaz është fjalë), në Musannef Abdur-Razak 2: 189. Së pesti: të qarat me zë nga dhimbja ose fatkeqësia: përveç nëse qarja është për çështje të botës tjetër: si të qash nga përmendja e xhenetit ose zjarrit, atëherë namazi i tij nuk prishët; sepse qarja tregon për rritjen e përulësisë, dhe kjo është ajo që kërkohet në namaz, kështu që ishte si glorifikim ose lutje; sepse nga Abdullah ibn Shakhr, Allahu qoftë i kënaqur me të, thotë: "Pashë Pejgamberin, salallahu alejhi ue selem, duke u lutur dhe në gjoksin e tij kishte një zhurmë si zhurma e tenxhereve nga qarja", në Sahih Ibn Hiban 3: 30, dhe Mustadrak 1: 396, dhe Musned Ahmed 4: 25, dhe Shubhu-l-Iman 1: 481.
Së gjashti: kollitja pa arsyetim: nëse nuk është e detyruar, dhe ka ndodhur me fjalë, atëherë namazi i tij prishët; sepse fjalët janë ato që shqiptohen, dhe nëse është me arsyetim se është e detyruar nuk e prish namazin; për shkak se nuk është e mundur të shmanget nga ajo. Së shtati: përshëndetja e teshtimës me (Zoti të më mëshirojë); sepse ajo ndodh në komunikimet e njerëzve. Së teti: përgjigjja ndaj një lajmi të keq me istirxha – duke thënë: Ne jemi të Allahut dhe tek Ai do të kthehemi – dhe përgjigjja ndaj një lajmi të mirë me falënderim, dhe habi me subhanallah dhe la ilahe illallah – që do të thotë nuk ka zot përveç Allahut – por nëse nuk e kthen përgjigjen e tij, dhe e dëshiron atë për ta bërë të ditur se është në namaz, atëherë nuk e prish; sepse nga Xhabiri, Allahu qoftë i kënaqur me të, thotë: "Më dërgoi Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem, dhe ai po shkonte te Beni Mustalek, dhe e takova atë ndërsa ai po lutej mbi kafshën e tij, dhe i folëm, dhe ai më bëri me dorë: kështu, pastaj e fola, dhe ai më tha: kështu, dhe unë e dëgjoja duke lexuar, duke e lëvizur kokën, dhe kur përfundoi, tha: Çfarë bëre me atë për të cilin të dërgova?, sepse nuk më pengoi të flas me ty përveç se isha duke u lutur", në Sahih Muslim 1: 383. Së nënti: hapja e tij ndaj ndonjë imami tjetër: por hapja ndaj imamës nuk e prish namazin e atij që hap dhe imamës, dhe nëse ai hap pas leximit të imamës aq sa lejohet për namaz, ose kalon në një ajet tjetër sipas të vërtetës, dhe nëse lënia e hapjes këtu është më e mirë; sepse nga Ibn Umeri, Allahu qoftë i kënaqur me të dy, thotë: "Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem, ka bërë namaz duke lexuar, dhe i ndodhi një ngatërresë, dhe kur përfundoi tha Abit Ibn K'ab: Ai tha: Po, tha: Çfarë të pengoi të hapësh për mua?", në Sunen e Bejhekiut të Madh 3: 212, dhe Musned e Shami 1: 437, dhe Al-Mu'xhami i Madh 12: 313, dhe njerëzit e tij janë të besueshëm siç është në Xhamin e Zëvendës 1: 169. Shih: I'la as-Sunen 5: 56. Dhe nga Ali, Allahu qoftë i kënaqur me të, thotë: "Nëse imami të kërkon ndihmë, ndihmoje", në Musannef Ibn Ebi Shejbe 1: 417, dhe e ka saktësuar hafizi në Tahlis 1: 284. Dhe nga Ibn Mes'udi thotë: "Nëse imami e ka të vështirë, mos i përgjigj, sepse ajo është fjalë", tha Hajrimi në Xhamin e Zëvendës 2: 69: E ka transmetuar Taberani në të Madh dhe njerëzit e tij janë njerëz të saktë. Së dhjeti: leximi nga mushafi; sepse marrja nga mushafi është mësim nga jashtë, dhe e prish namazin qoftë mushafi i mbajtur apo i vendosur dhe qoftë lexuesi të kthejë faqet e tij apo dikush tjetër; sepse nga Ibn Ebi Ufa, Allahu qoftë i kënaqur me të, thotë: "Një njeri erdhi te Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem, dhe tha: O Pejgamber i Allahut, unë nuk mund të mësoj Kuran, kështu që më mëso çfarë më mjafton nga Kurani, tha: Thuaj subhanallah dhe falënderim Allahut dhe nuk ka zot përveç Allahut dhe Allahu është më i Madh dhe nuk ka forcë dhe fuqi përveç Allahut", në Sahih Ibn Hiban 5: 116, dhe Sunen e Ebu Davud 1: 220, dhe Sunen e Bejhekiut të Madh 2: 381, dhe tregon se ai që kishte Kuran lexonte atë që i lejohej, dhe nëse ai nuk mund të mësojë dhe mbajë atë që lejohet për namaz, ai kalon në dhikër për aq kohë sa është i paaftë, dhe askush nga imamët që dimë nuk ka thënë se është e detyrueshme të lexosh nga mushafi, kështu që nëse leximi nga mushafi do të ishte i lejuar në namaz dhe nuk do ta prishte atë siç pretendonin disa, atëherë do të ishte e detyrueshme për ata që janë të paaftë për të mbajtur; për shkak se ai është në gjendje të lexojë nga një burim tjetër dhe të kalojë në dhikër, por kalimi në dhikër është vetëm pas verifikimit të paaftësisë për të lexuar nga mushafi, kështu që është e vërtetë se leximi nga mushafi nuk është lexim që e bën namazin të vlefshëm. Së njëmbëdhjeti: lutja për atë që kërkohet nga njerëzit, si: O Zot, më marto atë, ose më jep një mijë dinarë, e prish namazin nëse është para teshehut, por pas teshehut jo; sepse e vërteta e fjalëve të njerëzve pas teshehut nuk e prish namazin, sa më shumë që është e ngjashme me të. Së dymbëdhjeti: ngrënia dhe pirja; sepse ato janë të kundërta me namazin, dhe nuk ka dallim mes qëllimit dhe harresës, kështu që të dyja e prishin namazin; sepse gjendja e namazit është e kujtuar; sepse ajo është në një formë që është e ndryshme nga zakoni; për shkak të nevojës për pastërti, dhe ikrah, dhe përulje, dhe përballje me qiblen, dhe kalimet nga një gjendje në një tjetër me lënien e shqiptuar që është: si frymëmarrja, dhe të gjitha këto në një kohë të shkurtër, kështu që ngrënia dhe pirja janë shumë larg, kështu që nuk ka justifikim. Së trembëdhjeti: çdo veprim i madh: dhe kriteri i veprimit të madh që e prish namazin është ajo që shikuesi e di se ai që e bën atë nuk është duke u lutur, ndërsa veprimi i vogël, që është kundër të madhit, është falje, dhe nuk e prish namazin; sepse origjina e tij nuk mund të shmanget; sepse në jetë ka lëvizje që natyrshëm nuk janë nga namazi, kështu që falet për aq sa nuk është e madhe dhe nuk hyn në kufirin e asaj që mund të shmanget, dhe për këtë arsye është e njëjtë për qëllim dhe harresë; sepse nga Ebu Katada, Allahu qoftë i kënaqur me të: "Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem, ishte duke u lutur dhe mbante Umamen, vajzën e Zainab, vajzën e Pejgamberit, salallahu alejhi ue selem, dhe të Ebi el-Aasit ibn el-Rabi, dhe kur ai qëndronte e mbante atë, dhe kur ai bënte sexhde e vendoste atë", në Sahih Muslim 1: 385, dhe Sahih Buhari 1: 193. Dhe nga Aisha, Allahu qoftë i kënaqur me të, thotë: "Unë flija mes duarve të Pejgamberit, salallahu alejhi ue selem, dhe këmbët e mia ishin në drejtim të tij, dhe kur ai bënte sexhde, ai më godiste, dhe unë e tërhoqa këmbën time, dhe kur ai qëndronte, ai i shtrinte ato", në Sahih Buhari 1: 192, dhe Sahih Muslim 1: 367, dhe goditja është prekje ose shtypje me majat e gishtave. Shih: Al-Bahr 2: 8-9, dhe Hapja e Derës së Kujdesit 1: 301, dhe Kthimi i Mbrojtjes 1: 414.