Ky hadith është transmetuar nga Muslimi në Sahihun e tij, dhe është nga kategoria e frikësimit, dhe nuk merret si e vërtetë, sepse qëllimi i tij është: se ai që shkon te një parashikues dhe e pyet atë pa e besuar, nuk do të ketë shpërblim për namazin e tij për dyzet ditë, por ai do të lirohet nga ai; siç tregon fjala e Allahut: (Në të vërtetë, Allahu nuk pranon veprat përveç nga ata që janë të devotshëm), sepse është e nevojshme të ketë devotshmëri për pranimin, dhe ky veprim është larg devotshmërisë. Ndërsa nëse e pyet atë duke besuar se ai është i vërtetë dhe se ai e di të fshehtën, atëherë ai ka bërë kufr; sepse ka mohuar diçka të qartë të vërtetuar me fjalën e Allahut: (Thuaj: Askush në qiej dhe në tokë nuk e di të fshehtën përveç Allahut) En-Neml: 65, dhe me hadithin: ((Kush shkon te një parashikues ose një magjistar dhe e beson atë, ka bërë kufr në atë që është shpallur mbi Muhamedin)).