Po, detyrimi është një justifikim për të prishur agjërimin në Ramazan, dhe mund të jetë detyrim për të prishur agjërimin: është detyrimi për të prishur agjërimin e muajit Ramazan me vrasje në rastin e personit të shëndoshë që qëndron; sepse Ibn Abasi ka thënë se Profeti, paqja qoftë mbi të, ka thënë: ((Në të vërtetë, Allahu e ka hequr nga ummeti tim gabimin dhe harresën dhe atë që ata janë detyruar të bëjnë)), në Sunen e Ibn Maxheh 29:5, dhe Sahih Ibn Hiban 87:11, dhe agjërimi është më i mirë, madje edhe nëse ai refuzon të prishë agjërimin deri në vrasje, ai do të shpërblehet për këtë; sepse detyrimi është i pranishëm në rastin e detyrimit, dhe efekti i lejes në detyrim është në heqjen e mëkatit për mosbërjen, jo në heqjen e detyrimit, përkundrazi, detyrimi mbetet i pranishëm dhe mosbërja është e ndaluar, dhe nëse agjërimi është i detyrueshëm në rastin e detyrimit dhe prishja e agjërimit është e ndaluar, atëherë e drejta e Allahut të Lartësuar është e pranishme, ai duke u ndaluar e jep veten për të realizuar të drejtën e Allahut të Lartësuar në kërkim të kënaqësisë së Tij, kështu që ai është duke luftuar në fenë e tij dhe do të shpërblehet për këtë. Dhe mund të jetë detyrimi një justifikim absolutisht, madje edhe një detyrim për të prishur agjërimin: është detyrimi për të prishur agjërimin e muajit Ramazan me vrasje në rastin e të sëmurit ose udhëtarit, dhe më e mira është të prishë agjërimin, madje ai është i detyruar ta bëjë këtë, dhe nuk i lejohet të mos prishë agjërimin, madje nëse ai refuzon këtë, ai do të mëkatojë. Dallimi midis tyre është: se në rastin e personit të shëndoshë, detyrimi ishte i pranishëm para detyrimit pa asnjë leje për mosbërje, kështu që kur erdhi me detyrim dhe se ai është nga shkaqet e lejes, efekti i tij ishte në vërtetimin e lejes për mosbërje, jo në heqjen e detyrimit, kështu që detyrimi mbeti i pranishëm, kështu që e drejta e Allahut të Lartësuar mbeti e pranishme, kështu që duke u ndaluar, ai e jep veten për të realizuar të drejtën e Allahut të Lartësuar, kështu që ishte më e mira, ashtu si në detyrimin për të thënë fjalën e mosbesimit dhe detyrimin për të shkatërruar pasurinë e të tjerëve, ndërsa në rastin e të sëmurit dhe udhëtarit, detyrimi me lejen për mosbërje ishte i pranishëm para detyrimit, kështu që detyrimi duhet të ketë një efekt tjetër që nuk ishte i pranishëm para tij, dhe kjo nuk është tjetër veçse heqja e detyrimit krejtësisht dhe vërtetimi i lejes absolute, kështu që ai bie në pozitat e detyrimit për të ngrënë gjënë e ndaluar, dhe atje i lejohet të hajë, madje ai është i detyruar ta bëjë këtë, ashtu si këtu, shiko: Beda'i as-Sanai 2: 97.